Прамаўлялі паэты . . .

У выступленні аднаго з іх прагучала нямала трагічных нот: “Няма мовы, няма беларусаў, няма народу!..” І нібыта высакародны яго быў гнеў, і нібыта шчымлівы быў яго боль, але нешта не давала душы адгукнуцца ў адказ…

 “А я? –думалася з трывогай, - а мае дзеці, а тыя, хто стаіць побач, а сотні маладых людзей, якія наладжваюць курсы мовы, а дзесяткі героеў маіх тэлеперадач? А настаўнікі? А вясковыя бабулі, што спяваюць купальскія песні ?А звычайныя простыя людзі, якія любяць і шануюць сваю мову? Нас што, таксама няма? 

Канешне, можна зразумець паэтычную гіпербалу, высакародны парыў, але хацелася спытаць, а ці верыць ён ва ўласнае існаванне і што зрабіў,каб яго радкі не гучалі так трагічна. Можна, вядома, сказаць, што і паэтычнае гучнае слова патрэбна. Але яшчэ больш патрэбныя практычныя высілкі, у тым ліку і тых, хто прамаўляе, бо мова – гэта і штодзённая практыка жыцця ў сям’і, на працы, у грамадстве. 

Можна, канешне, закідваць гучныя папрокі на адрас дзяржаўных устаноў, непаваротлівых чыноўнікаў, але давайце ўспомнім, а колькі кожны з нас прыклаў намаганняў, каб выправіць сітуацыю не лозунгамі і шумнымі пратэстамі, а прынцыповай уласнай патрыятычнай пазіцыяй. 

Нядаўна ў размове адзін вельмі паважаны чалавек і кіраўнік заявіў, што мы не павінны дапусціць, каб мова знікала са школы. Я з ім цалкам згодны. А то атрымліваецца і я не раз быў сведкам, калі праходзячы па калідоры нашых школ не знойдзеш ніводнай шыльды, ніводнага надпісу на адной з дзяржаўных моў краіны. Казаць гарачыя прамовы безумоўна прасцей, чым займацца штодзённай, не заўсёды ўдзячнай працай. 

Але калі не пачынаць з сябе, жаданы эфект толькі будзе аддаляцца. Так што пачнём з малога, з сябе і сваёй сям’і. Поспехаў!